Νομίζω είναι περιττό, πια, να μιλάμε για τον Ζοσέ Σα. Θα ήθελα να σταθώ σ’ έναν τερματοφύλακα που με έχει κερδίσει από την αρχή της σεζόν. Ο λόγος για τον Κρίστινσον της ΑΕΛ.
Όσο περνάει ο καιρός έχω την αίσθηση ότι γίνεται όλο και καλύτερος. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι από τους καλύτερους τερματοφύλακες φέτος στην Ελλάδα. Μου αρέσει πολύ η διαχείριση που κάνει στα ματς. Παραμένει ψύχραιμος, δεν πανικοβάλλεται ποτέ. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω δει σε παιχνίδι του να μην βγάζει σιγουριά στο παιχνίδι του. Είναι πολύ καλός στις τοποθετήσεις του. Είναι δυνατό, γερό παιδί, με δυνατά χέρια και πόδια. Είναι άριστος με τα πόδια νομίζω. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί υπερβολικό, γνώμη μου είναι ότι μπορεί να παίξει και να… σταθεί, σε οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική ομάδα. Να πούμε κι ένα μπράβο στον γυμναστή τερματοφυλάκων της ΑΕΛ, Γιώργο Φουσέκη, που κάνει εκπληκτική δουλειά.
Και κάτι τελευταίο: για μένα ο τερματοφύλακας πρέπει να στέλνει τη μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται, όταν του την γυρίζουν πίσω και υπάρχει πίεση από αντίπαλο και κίνδυνος να τη χάσει και να δεχθεί γκολ. Ας τη βγάλει πλάγιο άουτ. Το λέω αυτό επειδή αρκετοί προπονητές λένε συνεχώς στους τερματοφύλακες να μην διώχνουν τη μπάλα όπου να ‘ναι αλλά να παίζουν με πάσα σε συμπαίκτη. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι αν έχει τελειώσει το ματς και έχεις κερδίσει, ελάχιστοι θα θυμούνται ότι έστειλες τη μπάλα πλάγιο. Αντιθέτως, αν προσπαθήσεις να πασάρεις και στην κλέψει αντίπαλος και σκοράρει, δεν θα το ξεχάσει κανείς…