Είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενος για την συνεργασία μου με την ιστοσελίδα boxtobox.gr όπου και εκεί θα μιλάμε για τους τερματοφύλακες, άλλοτε γι' αυτούς που απασχολούν την επικαιρότητα και άλλοτε για άλλους. Ξεκίνημα με ένα σχόλιο για ορισμένους γκολκίπερ που έκαναν σπουδαία καριέρα βασιζόμενοι στη δουλειά και στον ιδρώτα που έριξαν και όχι τόσο στο πηγαίο ταλέντο.
"
Ο… τεμπελάκος, ο αδικημένος, τα… σκυλιά και η περίπτωση Εμπέντε.
Οι τερματοφύλακες χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Στην πρώτη είναι εκείνοι που έχουν το ταλέντο από την κοιλιά της μάνας τους. Στη δεύτερη οι άλλοι που μπορεί να μην έχουν το ίδιο ταλέντο αλλά διαθέτουν νοημοσύνη που τους οδηγεί να δουλεύουν σκληρά και τελικά να φτάνουν πολύ υψηλό επίπεδο, μερικές φορές ψηλότερα και από τα ταλέντα.
Στη 2η κατηγορία, των τερματοφυλάκων που δούλεψαν σαν... σκυλιά και έφτασαν στο κορυφαίο επίπεδο, ανήκει αναμφίβολα ο Αντώνης Νικοπολίδης. Μπορεί από πλευράς ταλέντου να μην ήταν εκείνος που είχε το περισσότερο απ’ όσους έχω συνεργαστεί αλλά το μυαλό του έκανε τη διαφορά. Η επαγγελματική συμπεριφορά του τον οδήγησε στο ανώτατο επίπεδο.
Στην ίδια κατηγορία βάζω και τον Αλέξανδρο Τζόρβα. Δεν ήξερε τι θα πει ρεπό και έφτασε να κατακτήσει πρωτάθλημα και να πάει και σε Μουντιάλ με την Εθνική. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε αφοσιωθεί στο να πετύχει το στόχο του και χαίρομαι που δούλεψα και μαζί του και μπόρεσε και έφτασε εκεί που ήταν το όνειρό του.
Ένας άλλος τερματοφύλακας που έφτασε σε υψηλά επίπεδα και αγωνίζεται ακόμα είναι ο Ορέστης Καρνέζης. Οφείλω να πω πως τον βοήθησε ότι έπαιζε σε άλλη θέση όταν άρχισε το ποδόσφαιρο. Επειδή ήταν λίγο… τεμπελάκος και δεν του άρεσε να τρέχει, το γύρισε σε τερματοφύλακας. Ο Ορέστης λοιπόν δεν είναι ένας τερματοφύλακας που τα χαρακτηριστικά του σε πείθουν. Δεν είναι ταχυδυναμικός, δεν είναι θεαματικός. Όμως, έχει καταπληκτικό μυαλό. Είναι πολύ καλός με τα πόδια και γενικά είναι πολύ σοβαρό παιδί. Για μεγάλο διάστημα έμεινε στη… σκιά του Τζόρβα, του Γκαλίνοβιτς και άλλων στον Παναθηναϊκό αλλά τελικά έκανε το άλμα και έπαιξε και στην Εθνική ενώ ακόμα και σήμερα βρίσκεται στο εξωτερικό.
Αν πάω και λίγο πιο παλιά, τότε που δούλευα στη Χαλκηδόνα, υπήρχε η περίπτωση του Πιερ Εμπέντε. Έκανε εκπληκτική 3ετία στη Χαλκηδόνα και χάρη σ’ αυτή πήγε στον ΠΑΟ. Πρέπει να πω ότι δεν θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά με τερματοφύλακα από την Αφρική. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να χαρακτηριστικό ρατσιστής, ο Πιερ είναι καταπληκτικό παιδί, διατηρήσαμε επαφή για αρκετά χρόνια, τον θεωρώ φίλο. Μιλάω καθαρά ποδοσφαιρικά. Η συγκεκριμένη θέση ταιριάζει περισσότερο με λευκά μυαλά. Στην Ιταλία για παράδειγμα παίζει μόνο ένας μαύρος τερματοφύλακας, στη ΣΠΑΛ, κι έχει αλλάξει περίπου 15 ομάδες στην καριέρα του. Δεν είναι ρατσιστική λοιπόν η προσέγγισή μου αλλά καθαρά ποδοσφαιρική και αφορά αποκλειστικά τη θέση του τερματοφύλακα.
Τέλος, πρέπει να σταθώ και στον Χρυσόστομο Μιχαηλίδη με τον οποίο πλέον είμαστε συνεργάτες στην ακαδημία που έχω. Η συνεργασία μας άρχισε το 2005 όταν ήρθε με το δελτίο του στο χέρι, ως ελεύθερος από την ΑΕΚ. Αδικήθηκε όσο ήταν στην ΑΕΚ. Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί κράμα ταλέντου και σκληρής δουλειάς. Δουλέψαμε σκληρά μαζί και βρέθηκε να παίζει στην Εθνική στα 34 χρόνια του. Έκανε μια πολύ μεγάλη 4ετία στον Ατρόμητο.
Για να καταλήξουμε, προφανώς το ταλέντο παίζει ρόλο αλλά τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στη σκληρή δουλειά. Δίχως εκείνη, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Υπάρχουν και τερματοφύλακες, στον αντίποδα στους οποίους δεν θα ήθελα να αναφερθώ, που είχαν πολύ περισσότερο ταλέντο από τους προαναφερθέντες αλλά… Κάπου το έχασαν στην πορεία και χάθηκαν… "